Maart 2019:

Sinds 2004 helpen wij jonge vrouwen met een officiele Montessori opleiding tot kleuterleidster. In de begin jaren deden zij daarna ervaring op in de door ons ondersteunde kleuterscholen in Turmi en Dimeka. Op deze wijze zorgden wij, op deze zeer afgelegen plaatsen, voor gekwalificeerde onderwijzeressen. Zij konden daar onder de juiste begeleiding de nodige ervaring opdoen.

Eén van de onderwijzeressen is een paar jaar geleden haar eigen Montesori school in een arm plattelandsgebied in het bergdorp Chencha gestart. Chencha ligt in zuiderlijk Ethiopië op circa 3000 meter boven zeeniveau, waardoor het in de regentijd heel koud en nat is. 

De school heeft een tekort aan van alles: er is geen veilig toilet, geen leidingwater, geen verwarming, geen matjes voor de kinderen om op te zitten en geen speelmaterialen. De kinderen zitten op de koude houten vloer in hun jasjes of truien op een stuk plastic. Het toilet was tot zeer recent heel gevaarlijk. Als de kinderen een misstap deden, vielen ze 1,5 meter naar beneden. Maar het schooltje heeft twee hele gedreven onderwijzeressen die dagelijks meer dan 100 kinderen de beginselen van onderwijs bijbrengen door middel van de Montesori methode. De kinderen hebben het dan ook zichtbaar naar hun zin op dit schooltje.

Het meest urgente was voor ons het toilet, dit is recent met onze ondersteuning gebouwd.Ook is de school met onze hulp opgeknapt met voor zitkleden, gordijnen voor de ramen en om de twee klaslokalen "fysiek" van elkaar te scheiden en speelmateriaal.

pP termijn hopen we nog fondsen te vinden voor buitenspeelmateriaal. De schommels en glijbaan zijn in zeer slechte staat en moeten dringend worden vervangen. 

December 2018:

Kalkidan groeit op als wees in een weeshuis. Haar lagere en middelbare school worden vanuit de katholieke gemeenschap bekostigd.  Ze is erg serieus, economie en geschiedenis zijn haar favoriete vakken op de middelbare school, aardrijkskunde vindt ze moeilijk.

Kalkidan heeft in hetzelfde weeshuis gezeten dan Birkutan, die eerder dit jaar haar bachelor-graad heeft behaald. In Ethiopië kun je niet zelf kiezen naar welke universiteit je gaat. Dit wordt door de overheid bepaald. Kalkidan is pas begonnen met haar driejarige HBO - studie "Social Work" aan de universiteit van Jimma in het oosten van Ethiopië (zij komt zelf uit het westen, 873 km van waar ze nu studeert!). Omdat wij ook een oud-studente Melishew op deze universiteit hebben werken, hebben wij voorgesteld dat zij een afspraak maakt met Kalkidan en haar wat meer vertelt over onze sponsoring en met de opdracht dit meisje verder te begeleiden. Drie dagen later zitten ze samen (zie foto - Kalkidan rechts), waarbij Melishew direct verklaart dat het voelt als haar jongere zusje!

December 2018: 

 Heel lang geleden... nouja in de begin tijd van onze stichting,  2003 - 2006, steunden wij een jonge student met zijn studie statistiek en ICT aan een nieuwe universiteit in Ethiopië. Hij kreeg de smaak van het studeren te pakken, kreeg het voor elkaar om een internationale studiebeurs te krijgen en vervolgde zijn Masters in Brugge. En nu, krijgen we een uitnodiging, hij heeft zijn PhD bijna af en nodigt ons uit voor zijn afstuderen in LEIDEN! Hoe bijzonder is dat? :

"Dear friends and colleagues,
Finally the moment has come for me to defend my PhD thesis. You are all cordially invited to attend this event and the reception afterwards. The ceremony will commence on Thursday, 20 December at 15.00.
The ceremony, which will last for about one hour, will take place in the Academy Building (Rapenburg 73, Leiden). The Academy building is at walking distance from the Central station. The reception will be at Pakhuis (Doelensteeg 8, Leiden).
I hope to see you there!
Greetings,
Haile"

Oktober 2018:

Eigenlijk was Mahlet een topstudente, maar tijdens het nationale examen stortte ze in door de examenstress. Gevolg? Geen toegang tot een overheids-HBO of iets dergelijks. Enige mogelijkheid is dan een prive-opleiding. 

Mahlet is het enige kind in het gezin, haar vader is werkeloos en haar moeder bakt en verkoopt Injara, het nationale brood om te overleven. Economie is haar favoriete vak maar wiskunde vindt ze dan weer moeilijk. Mahlet is aangenomen op een drie jarige opleiding tot boekhoudster. Data-analist lijkt haar interessant als een toekomstige baan. Maar nu geniet ze vooral van lezen en muziek luisteren. 

Gelukkig woont Mahlet in de hoofdstad waardoor ze gewoon vanuit haar ouderlijk huis dagelijks naar school kan. Wij wensen Mahlet veel succes en... hopelijk niet meer examenstress. 

 

Juli 2018:

Eerder introduceerde wij Birtukan in ons studentenfonds. Ondertussen is zij geslaagd! ja de tijd van het afstuderen is weer aangebroken.

De Ethiopische Birtukan heeft 7 zussen en 1 broer. Haar ouders waren niet in staat haar naar school te laten gaan. Een lokaal weeshuis - onderdeel van de katholieke kerk - heeft haar die mogelijkheid wel geboden. Na de middelbare school is onze hulp ingeroepen. Birtukan had heel graag economie gestudeerd maar kreeg een studieplek op de opleiding bedrijfskunde, die ze zeer recent heeft afgerond. En nog beter nieuws, ze heeft al werk gevonden, ruim 900 km van huis (vlak bij waar zij haar studie bedrijfskunde volgde) maar wel direct aan het werk, hierover binnenkort meer.

Juni 2018:

In het grensgebied (Zuid-Soedan / Ethiopië) rondom de provinciale stad Gambella wonen veel mensen van de Anuak.  In 2011 was Fr. Tesfaye Petros bij ons in Nederland op bezoek. Hij komt uit Centraal Kenia maar werkt als priester in dit onrustige gebied waar het volgens Tesfaye ook nog'ns veel te warm is. Hij sprak destijds zijn zorg uit dat meisjes van de Anuak nauwelijks deelnemen aan middelbaar onderwijs en dat er zelden een meisje de middelbare school af maakt. Dit terwijl scholing zeer wenselijk is om de leefomstandigheden van deze stam te verbeteren. Samen met hem zijn wij daarom het Gambella scholierenfonds gestart.

Dit jaar zijn er 7 meisjes afgestudeerd. Zowel van het middelbare onderwijs als ook weer enkele dames die de verpleegstersopleiding hebben afgerond en één meisje dat gereed is om voor de klas te gaan staan. Fijn dat er langzaam maar zeker steeds meer meisjes een voorbeeldfunctie binnen hun cultuur kunnen vervullen.

April 2018:

Hana, over wie wij eerder schreven : Haar werk is girls empowerment – het slagvaardiger maken van meisjes, zodat ze leren omgaan met de sociale en culturele druk. Ze worden door Hana ondersteund om de basisschool, maar ook de middelbare school, af te maken. Aan de ouders wordt het belang van onderwijs duidelijk gemaakt. (Kune Zuva heeft er o.a. voor gezorgd dat Hana haar opleiding als onderwijskundige heeft kunnen volgen en voltooien). Zie ook: Hana enthousiasmeert andere meisjes.

Vandaag vertelt zij ons volgende: Het project wordt over 4 maanden afgerond. Ik vind het jammer maar het maakt me blij om te zien dat de meisjes veel sterker zijn. Als ik deze jonge vrouwen vergelijk met het begin van het project, toen waren de meeste meisjes heel erg verlegen om wat dan ook over zichzelf te vertellen. Ze zijn nu veel vrolijker en voll zelf vertrouwen om te praten over de ongemakken van menstruatie, de gevaren van besnijdenis en hun problemen met uitgehuwelijkt worden op zeer jonge leeftijd. En hier durven ze nu gewoon met hu docenten en vrienden over te praten. Ook is er een duidelijke verbetering met het aantal meisjes dat op school blijft om de middelbare school af te ronden. Ik word hier zo gelukkig van. Ik wist dat het een project was en dat het dus binnenkort afloopt. Maar de resultaten van het project maken mij blij en vol goede moed voor een volgende uitdaging.

December 2017:

Jaarlijks krijgen wij een update van onze contactpersoon Iede uit Borana, Ethiopië. Bij deze zijn brief: 

"Beste vrienden,
We moeten maar weer even bijpraten. Het is al weer enige tijd geleden dat we contact hadden en intussen is de situatie toch wel iets veranderd.
Hoewel er nog steeds geen brood op de plank is, is het klimaat toch wel degelijk veranderd.

Na mijn terugkeer hier in Borana was er nog weinig veranderd wat het weer betrof.
In de verschillende plaatsen waar wij werkzaam zijn was men begonnen met kleine projecten van “Cash for Work”, dwz. In een dorpsgemeenschap werd een vijftigtal gezinshoofden uitgekozen die binnen de gemeenschap gezien werden als de meest hulpbehoeftigen. Dit vijftigtal werd dan een opdracht gegeven om een water poel te graven van minstens een meter diep. Sinds de Borana van geen zwemmen weten was het belangrijk dat de diepte van een dergelijk water reservoir niet de een meter grens oversteeg. Toen ik terug keerde hadden de negen gemeenschappen die we aanvankelijk hadden uitgekozen het werk al voltooid, en wachtte men op een nieuwe opdracht. Het geld dat men ontving werd allereerst gebruikt om eten te kopen, maar ook om bij voorbeeld geiten te kopen. Geiten zijn over het algemeen beter bestand tegen deze droogte. Weer anderen besteden het geld om hun kinderen die verder studeerden wat geld toe te sturen.
Het was van alle kanten een geslaagd project van drie maanden en iedereen was tevreden.

Het mooie is dat intussen eind September na het feest van “Masqal” ( een van de grootste Christelijke feesten hier in Ethiopia - het feest van de Kruisvinding ) de regen terugkeerde na anderhalf jaar. Met bakken vol kwam het van boven en vulde al deze recentelijk gegraven water reservoirs tot de top.
Het land ziet er nu dan ook weer fris en groen uit. En wat er aan vee is overgebleven – sommigen schatten zo 60% - komt langzaam weer bij. Er wordt weer geploegd en hopelijk komt er weer een oogst na een maand of vier.
Er wordt weer hoopvol uit gekeken naar de toekomst. Wonderbaarlijk genoeg heeft het 40% verlies aan koeien (dit is niet verifieerbaar ) geleid tot een interessant ontwikkeling in de Borana gemeenschap

Het was tot voor de droogte steeds zo dat ieder gezin een balans moest zien te vinden tussen de kinderen die naar school werden gestuurd en de kinderen die de kamelen, koeien en het kleinvee te grazen moesten nemen ( in letterlijke zin dan).
Nu er voor velen geen vee meer te hoeden valt, is het alternatief dus het onderwijs en wordt iedereen die men kan missen naar school gestuurd. Een geluk bij een ongeluk, zou je kunnen zeggen. Zo is het aantal studenten in Dhadim bij voorbeeld uitgegroeid van 420 naar 620. Gelukkig is improvisatie hier aan de orde van de dag. Ze noemen het “modifikii”. Er valt altijd wel een mouw aan te passen, al zijn er niet voldoende lokalen om ze allemaal op te vangen.
De eerste klas telde normaliter ongeveer 60 kinderen, maar nu zijn het er 117. Een lokaal aanvankelijk voor dertig bestemd kan nu zestig herbergen en een klas van vijftig moet het nu doen met honderd.
Je kunt ze natuurlijk niet terug sturen
Een enorme aanwas, en……ze moeten uiteraard allemaal mee-eten .

Gisteren was ik toevallig op bezoek in Dhadim met gasten uit Oostenrijk die ons ook helpen bij ons werk. We waren mooi op tijd ’s middags om die honderden kinderen daar in de rij zien trappelen van ongeduld. Het was een mooie gelegenheid om te laten zien waar de vele giften uiteindelijk belandden – in de maag van de kinderen. Honderden stralende gezichten.Je moet r bij zijn om te zien wat jullie gaven te weeg brengen. Fantastisch. Al die borden van hand naar hand.
Gedurende het jaar zullen er wel weer wat afvallen omdat met de huidige regen en het groeiende gras de resterende koeien geiten en schapen toch wel weer een herder nodig zullen hebben om ze te geleiden en beschermen tegen hyena’s en dergelijke.
In Yabello waar ik zelf gevestigd ben hebben we dit jaar 70 studenten, 20 meisjes en 50 jongens. En gelukkig loopt alles gesmeerd. De studenten kopen het graan op de markt en gaan om beurten mee om brandhout te halen. De lange droogtee heeft er voor gezorgd dat er genoeg brandhout te vinden is.

De vrede hier in Ethiopië is een beetje in het gedrang geraakt en dat creëert spanning. En het gaat meestentijds om land, binnenlandse grenzen tussen gebieden of provincies. Een kronkel in een grenslijn kan tot maandenlange discussies en gevechten leiden. Het feit, dat men hier van boven af de politiek van verdeel en heers is toegedaan en dus de verdeeldheid tussen de verschillende stammen of volken in stand wil houden, creëert vaak moeilijke situaties, en zo kan het gebeuren dat hier in het zuiden vanwege deze conflict- situaties nogal eens wat mensen omkomen of gewond raken en weer anderen noodgedwongen moeten vluchten. Laten we hopen dat de regen van deze laatste maanden oktober en november niet alleen het land wat afkoelt maar ook de gemoederen. Dit was het dan weer voor vandaag. Al uw giften hebben een plaatsje gevonden en hebben meegeholpen aan een positievere blik op de toekomst.

De Kerst staat weer voor de deur, al is het eerst de Sint en zijn kornuiten die de aandacht op zich vestigen. Ik zal ook een grote schoen met een wortel er in buiten zetten. Wortelen hebben we hier nog wel. Wie weet , komt er ook nog wat in, wanneer het uur daar is.

Beste vrienden laten we het kontakt houden. Hartelijke groeten vanuit een blijer Borana. Mijn beste wensen voor de kerst.Tot Schrijfs. IEDE"

November 2017:

De Ethiopische Banchayehudaba heeft eerder deze week haar diploma ontvangen maar moet haar praktijk gedeelte nog afmaken. Doordat zij afgelopen mei via een uitwisseling 4 weken naar Duitsland mocht, heeft ze haar praktische training voor haar opleiding medicijnen nog niet kunnen afronden. Maar omdat de afstudeerceremonie wel gewoon doorging heeft de Universiteit van Jimma er voor gekozen Banchayehudaba wel gewoon al haar diploma te geven. Haar nichtje, oom en broer waren erbij toen de directeur van de Universiteit haar een certificaat gaf om te bevestigen dat ze één van de beste vrouwelijke studenten van dit academische jaar is. 

 Haar dromen zijn groots. Banchayehudaba ziet het afronden van haar studie als een eerste stap om "de beste dokter" te worden. Ons steuntje in de rug, heeft haar vertrouwen in de  toekomst gegeven. We zullen vast nog meer van haar horen.

Juli 2017:

De Ethiopische Mestawot Meskele heeft afgelopen week met succes haar opleiding in accountancy afgerond. Deze drie jarige opleiding tot boekhouder heeft zij op Hawassa Universiteit gevolgd, zelf is zij geboren in Welita Sodo. Zij woonde voorheen bij haar oude grootmoeder aangezien haar ouders beiden zijn overleden. Na haar lagere school is zij in een weeshuis terecht gekomen in Dire Dawa, dit is erg ver van waar zij is opgegroeid, de middelbare school was daardoor niet gemakkelijk. Zij vindt het heerlijk om Gospel te zingen, boeken te lezen maar ook andere meisjes te helpen met hun studie, juist ook omdat zij zelf heeft ervaren hoe moeilijk het is om je school af te maken wanneer er niemand is om je te motiveren en te ondersteunen.